به سراغ من اگر می آیید پشت هیچستانم
پشت هیچستان جایی است که رگ های هوا پر قاصد هایی ست که خبر می آرند از گل وا شده ی دورترین بوته ی خاک
روی شن ها هم نقش سم اسبان ظریفیست که صبح به سر تپه ی معراج شقایق رفتند
تا نسیم عطشی در بن برگی بدوند
آدم اینجا تنها ست و در این تنها یی سایه نارونی تا ابدیت جاریست
به سراغ من اگر می آیید نرم و آهسته بیایید مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من
سهراب سپهری